Un kodreriko vino para bever en el bodre de un rio en el kampo.
La misma demanyana vino un lovo ambriento, en rio-arriva en el mezmo río, bushkando koza de komer, i miró al kodreriko kon ambre. El Sr. Lovo uzava komer lo ke kería kuando le dava la gana, ama esta vez el kodreriko le paresió tan inosente i vulneravle ke el Lovo kería alguno preteksto para matarlo.
“Kómo te atrivites a paseyarte en este rio i karishtrear el lodo!” gritó el lovo kon birra. “Te mereses una pena muy dura por tu hutzpah / topé.”
“Ama, Vuestra Majestrad,” respondió el kodreriko titireando, “no vos inyervesh! No es posible ke ensuzyí la agua ke vos estash beviendo en la altura ke estash. Vos estash en rio-arriva i yo estó en rio-abasho.”
“Lo ensuzyates kon lodo de ésto estó siguro!” respondió el lovo kon inyervo komo si huera un yabani. “I no sólo ésto ama tomí haber ke tú avlates mentiras sovre mí el anyo pasado!”
“Kómo puede ser?” demandó el kodreriko “Ay manko de un anyo ke yo nasí”
“Si no eras tú, era tu ermano!”
“No tengo ermanos.”
“Dunke, estonses,” murmureó el lovo, “Fue alguno de tu famiya en todo kavzo. Ama no importa ken fue, no kero ke me ezvacheyes de mi desayuno.”
I sin dezir otro biervo el lovo apanyó al prove kodreriko i se lo yevó a la shara.
El tirano siempre va topar un motivo por ser tirániko. El haksiz (malo.mintirozo, ke no tyene derecho) no va oyir a la razón del inosente.
Fuente: Ladinokomunita