Una kavra madrina salió a inchir su bolsa de leche i komer de las yervas freskas en el kampo.
Eya aserró bien la puerta de su kaza i le akodró al kavritiko, en diziendole: “Ni penses, por dinguna razón, avrir esta puerta; solo si en el otro lado te amostran este simán i te dizen estas palavras: “Maldicho el lovo i toda su rasa.”
Kuando eya estava dizyendo estas palavras, un lovo ke estava dolasheyando por ayí serka las oyó, i se las apuntó. La kavra, komo puedemos imajinar, no avía visto la behema papona.
Apunto ke eya se fue, el lovo se aserkó i le vino la idea de imitarle boz para ke se pasara por eya.
En una boz imitándola, rogó al kavretiko ke entrara, diziendo: “Maldicho el lovo,” pensando ke iva entrar sin dingún problema.
Ama el kavretiko meoyudo miró por un burako de la puerta.
“Amóstrame tu mano blanka, si no, no te vo avrir.” Gritó el kavretiko (una mano blanka es poko komún entre los lovos, i todos lo saven)
El lovo, muy enkantado a oyir estas palavras, se fue a kaza, muy desilusionado.
Kuálo seria del kavretiko si se uveria konfiado en las palavras solas, ke al azar, el lovo avía sentido.
Mijor dos garantias ke una, mezmo una tresera no sería demazia. Más vale siguritá ke regreto.
Fuente: Ladinokomunita