David Galante – Ο αριθμός B7328

(versión en español en https://esefarad.com/david-galante-numero-b7328/)

Αφιέρωμα για την 27η Ιανουαρίου, Διεθνή Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος

Ο Δαυίδ δεν φοβάται να μιλήσει για τον αριθμό που του έδωσαν οι Ναζί, με τη μορφή τατουάζ, μέσα σε λίγες ώρες από την είσοδό του στο στρατόπεδο. Χάραξαν στο χέρι του το B732.

Αυτός ο αριθμός που είναι κολλημένος πια στο χέρι του, θα τον συνοδεύει μέχρι το τέλος της ζωής του.

Αυτός ο αριθμός είχε ως κύριο στόχο να τους στερήσει την ανθρώπινη ταυτότητα τους. Από εκείνη τη στιγμή, κανείς δεν ήταν πια άνθρωπος. Όλοι έγιναν ένα νούμερο. Και όποιος είχε αμφιβολίες, το τατουάζ του το υπενθύμιζε.

Με αυτόν τον αριθμό καλούσαν, στα γερμανικά, τον καθένα για την καθημερινή εργασία. Κανέναν δεν φώναζαν με το όνομα του. Τους φώναζαν με τον αριθμό τους. Αυτό ήταν: αριθμοί καταδικασμένοι σε εξόντωση.

Τις πρώτες ημέρες στο στρατόπεδο, τα περισσότερα χτυπήματα τα δεχόντουσαν γιατί «δεν ανταποκρίνονταν όταν φώναζαν τον αριθμό τους». Έτυχε στο Δαυίδ μερικές φορές να φωνάξουν τον αριθμό του στα γερμανικά και εκείνος, χωρίς να καταλαβαίνει, απλά έμενε ακίνητος.

Στο τρίτο κάλεσμα, όλοι άρχιζαν να κοιτούν τους νεοφερμένους. Όταν ο Δαβίδ καταλάβαινε ότι αναφέρονταν σε αυτόν, ξεκινούσε να προχωράει αργά και αμέσως δεχόταν ένα χτύπημα στο κεφάλι επειδή δεν υπάκουσε έγκαιρα στο κάλεσμα.

Δεν είναι γνωστό σε ποια εκπαιδευτική σχολή αντιστοιχεί αυτή η παιδαγωγική μέθοδος, αλλά ο αριθμός τους στα γερμανικά ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που μάθαιναν οι νεοφερμένοι στο στρατόπεδο.

Καθώς περνούσαν οι μέρες, αισθανόταν όλο και πιο μόνος. Όλο και λιγότεροι άνθρωποι τον αποκαλούσαν με το όνομά του και όλο και περισσότεροι με τον αριθμό του. Κάθε πρωί έπρεπε να επαναλαμβάνει ότι το όνομα του είναι Δαυίδ για να μην το ξεχάσει. Β732Αυτό άκουγε κάθε φορά που τον καλούσαν όταν δεν του έλεγαν «ε, εσύ» ή «έλα εδώ».

Ο Δαυίδ συνήθισε να ζει με αυτόν τον αριθμό όταν απελευθερώθηκε από το στρατόπεδο. Συνέχισε να το φέρει πάνω του ως μαρτυρία για το τι είχε ζήσει. Γνωρίζει κάποιους επιζώντες που το αφαίρεσαν χειρουργικά, ώστε να μην φέρουν το σημάδι που τους θυμίζει το στρατόπεδο για την υπόλοιπη ζωή τους.

Ωστόσο, οι μνήμες του στρατοπέδου δεν στηρίζονται μόνο σε ένα τατουάζ. Οι αναμνήσεις του Άουσβιτς – Μπίρκεναου είναι αποτυπωμένες σε «όλο το σώμα». Είναι εντελώς αδύνατο να ξεφύγει κανείς από αυτές τις αναμνήσεις.

Το Ολοκαύτωμα είναι χαραγμένο σε κάθε γωνιά του μυαλού εκείνων που έζησαν εκείνη τη φρικτή εμπειρία και καμία χειρουργική ή ψυχολογική θεραπεία δεν μπορεί να σε κάνει να το ξεχάσεις. Γι’ αυτό ο Δαυίδ δεν νοιάζεται τόσο πολύ για τον αριθμό του. Είναι περισσότερο ένα οπτικό σύμβολο για όσους το κοιτούν παρά για εκείνον.

Κάθε φορά που δίνει μια ομιλία, παρακολουθεί μια διάλεξη ή συναντά μια ομάδα φοιτητών, πάντα τον ρωτάνε για τον αριθμό του, το οποίο στην αρχή τον κάνει να αισθάνεται άβολα. Ο Δαυίδ απαντά με ευγένεια και τους μιλάει ανοιχτά για την εμπειρία του.

Πάντα ξεκαθάριζε ότι οι φρικαλεότητες του Ολοκαυτώματος δεν μπορούν να επικεντρωθούν σε έναν αριθμό που έχει γραφτεί κακόβουλα στο χέρι του.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Un dia mas de vida” του Martin HazaΤο βιβλίο μιλάει για τη ζωή του David Galante, Ροδίτη επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος.

Ο David Galante γεννήθηκε στις 7 Απριλίου ΤΟΥ 1924, στη Ρόδο. Πέθανε στα 94 του, στις 27 Ιουλίου του 2020 από COVID-19, στο Μπουένος Άιρες. Είχε φτάσει στην Αργεντινή το 1948 με τον αδελφό του Moshe, τους μοναδικούς επιζώντες της οικογένειάς τους και δύο από τους 151 Εβραίους από τη Ρόδο που επέζησαν των στρατοπέδων.

Fuente: Rodiak | 27.1.2023